Λούκα: Μια ιδιότυπη ιστορία για την διαφορετικότητα και την επανασύνδεσή μου με το «ποιος επιλέγω να είμαι»

Η ιστορία

Η ιστορία διαδραματίζεται κάπου στην ιταλική Ριβιέρα την δεκαετία του 50.

Ο Λούκα είναι ο μικρότερος και ο πιο αθώος, και φεύγοντας από την οικογένειά του βρίσκει τον λίγο μεγαλύτερο Αλμπέρτο να ζει χωρίς γονείς σε έναν κατεστραμμένο φάρο. Αργότερα ο Λούκα θα μάθει ότι ο πατέρας του Αλμπέρτο τον εγκατέλειψε.

Από τη στιγμή που τα δύο αγόρια συναντιούνται, γίνονται φίλοι και περνούν μαζί τις μέρες τους κάνοντας όνειρα για τη ζωή που θέλουν να ζήσουν. Το βασικό τους όνειρο είναι να αποκτήσουν μία Βέσπα για να γυρίσουν τον κόσμο.

Οι μέρες περνούν με τα αγόρια να κατασκευάζουν τη μία βέσπα μετά την άλλη, με ξύλα και άλλα υλικά που βρίσκουν γύρω από τον φάρο, και να διαλύουν τη μία βέσπα μετά την άλλη προσπαθώντας να τρέξουν σε μια κατηφόρα και στο τέλος της να απογειωθούν.

Οι δύο φίλοι χτίζουν και ξαναχτίζουν την ''Βέσπα'' τους. Εικόνα: Pixar.

Εκτός από τα όνειρα για τη ζωή στον κόσμο των μεγάλων, τα δύο αγόρια έχουν κάτι ακόμα κοινό: Είναι διαφορετικά από τους άλλους ανθρώπους. Αν βραχούν, βγάζουν λέπια και ουρά και μπορούν να αναπνέουν και μέσα στο νερό. Στη στεριά, μοιάζουν σαν “κανονικοί” άνθρωποι. Οι κάτοικοι του γειτονικού χωριού Portorosso αποκαλούν αυτά τα πλάσματα “θαλάσσια τέρατα”, και χρόνια τώρα τα φοβούνται και τα σκοτώνουν.

Πηγή εικόνας: Pixar

Αυτός είναι ο λόγος που οι γονείς του Λούκα του είχαν απαγορεύσει να βγει από τη θάλασσα όπου ζει όλη η οικογένεια. Ήξεραν ότι το παιδί τους δεν θα γινόταν αποδεκτό από τους ανθρώπους και ότι θα κινδύνευε. Όταν καταλαβαίνουν ότι το παιδί τους είναι τόσο κοντά στον κίνδυνο, αποφασίζουν να τον στείλουν να ζήσει με τον θείο του, ένα θαλάσσιο ψάρι που ζει στη βαθιά ανήλιαγη θάλασσα.

Μετά από αυτό, τα δύο αγόρια αποφασίζουν (κρυφά από τους γονείς του Λούκα) να πάνε στο χωριό για να ζήσουν μαζί με τους ανθρώπους. Εκεί γνωρίζουν την Τζούλια, ένα κάπως παράξενο αλλά δυναμικό κορίτσι που ζει με τον πατέρα της τον Μάσιμο, ο οποίος έχει γεννηθεί με ένα μόνο χέρι. Τα τρία παιδιά αποφασίζουν να πάρουν μέρος στο ετήσιο τρίαθλο του χωριού: η Τζούλια απλώς για να νικήσει έναν βίαιο και άξεστο έφηβο, τον Έρκολε, που τρομοκρατεί όσους δεν είναι του γούστου του, τα δύο αγόρια για να μπορέσουν να αγοράσουν την πολυπόθητη Βέσπα με το έπαθλο. Ο διαγωνισμός έχει τρία σκέλη: η Τζούλια θα διαγωνιστεί στο κολύμπι, ο Λούκα στην ποδηλασία, και ο Αλμπέρτο στο φαγητό (μέσα στον διαγωνισμό είναι και το να φας γρήγορα ένα τεράστιο πιάτο μακαρονάδα).

Μετά από ενδιαφέρουσα πλοκή και αναπάντεχα γεγονότα, τα δύο αγόρια μεταμορφώνονται σε θαλάσσια τέρατα μπροστά σε όλους επειδή αρχίζει να βρέχει κατά τη διάρκεια της ποδηλασίας. Ξαφνικά τα δύο αγόρια έχουν εναντίον τους έναν όχλο με καμάκια που έρχεται καταπάνω τους να τα σκοτώσει. Όμως, εμφανίζεται ο πατέρας της Τζούλια που ενημερώνει ότι τα αγόρια είναι φίλοι του, και ότι – να μην ξεχνιόμαστε – τον αγώνα τον έχει κερδίσει ο Λούκα.

Πηγή εικόνας: Pixar.

Τα θαλάσσια τέρατα δεν είναι πιά τέρατα. Και όλοι οι χωρικοί αναρωτήθηκαν γιατί είχαν αυτήν την βάρβαρη παράδοση. Κανείς δεν ήξερε:

Ποιους θα αγγίξει η ταινία;

Θα αγγίξει όλα τα παιδιά που κάνουν όνειρα για τη ζωή τους στον κόσμο των μεγάλων, και αναζητούν το νόημα και τα στηρίγματα που προσφέρει η φιλία και η αποδοχή. Επίσης όμως θα αγγίξει πολλούς άλλους ανθρώπους, μικρά και μεγάλα παιδιά,που έχουν βιώσει κάποιου είδους αποκλεισμό:

• λόγω του ότι μοιάζουν διαφορετικά από τους πολλούς (π.χ. είναι κοντά, ψηλά, λεπτά, χοντρά, με μεγάλη μύτη, με μικρή μύτη, με καφέ/κίτρινο/πράσινο χρώμα δέρματος, κ.ο.κ.)
• λόγω θρησκείας, πεποιθήσεων, και αξιών
• λόγω της σωματικής τους διαφοράς (π.χ. ΑΜΕΑ) ή κατάστασης υγείας (π.χ. διαβητικά παιδιά)

Όμως θα αγγίξει και όσους, μικρούς και μεγάλους, έχουν υπάρξει στην απέναντι πλευρά, όσους δηλ. έχουν υπάρξει άθελά τους, κυνηγοί τεράτων κάθε είδους, γιατί

Μια ταινία για βίγκαν, που όμως δεν είναι βίγκαν

Η ταινία είναι σίγουρα κατάλληλη για να συζητήσουμε με τα παιδιά μας τις διαφορετικότητες κάθε μορφής, περιλαμβανομένου του βιγκανισμού. Τα βίγκαν παιδιά πιθανώς να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στο πρόσωπο του Λούκα και του Αλμπέρτο, τα μη βίγκαν παιδιά πιθανώς να αναγνωρίσουν στα ίδια πρόσωπα τους βίγκαν φίλους ή συμμαθητές τους.

Η ταινία έχει αρκετές βίαιες σκηνές. Ορισμένες ίσως είναι απαραίτητες στην πλοκή όπως π.χ. είναι το κυνήγι των τεράτων με τα δόρατα, για να δείξει πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες του να είσαι διαφορετικός.

Ορισμένες όμως δεν είναι καθόλου απαραίτητες. Μία από αυτές είναι η σκηνή στην οποία ο πατέρας της Τζούλια αποκεφαλίζει ψάρια με έναν μπαλτά. Είναι μια αποτρόπαιη σκηνή, για βίγκαν και μη βίγκαν παιδιά.

Ο Μάσιμο με την μεγάλη καρδιά. Πηγή: Pixar.

Μία άλλη βίαιη σκηνή είναι όταν ο Αλμπέρτο βοηθά τον πατέρα της Τζούλια να ψαρέψει. Ο Αλμπέρτο γνωρίζει πού στη θάλασσα υπάρχουν πολλά ψάρια και αντί να τα προστατεύσει, οδηγεί τη βάρκα προς τα εκεί. Η βία αυτή είναι πιο υπόκωφη, μοιάζει περισσότερο με προδοσία. Εξάλλου ο ίδιος ο Αλμπέρτο είναι και ο ίδιος ψάρι όταν βρίσκεται στο νερό. Ο Αλμπέρτο προδίδει τους ομοίους του (τα άλλα ψάρια) γιατί προσπαθεί να γίνει αποδεκτός, κάτι που δείχνει την εσωτερική του σύγκρουση. Αυτό είναι ένα μήνυμα που θα μπορούσε να αντικατασταθεί από ένα θετικό μήνυμα, ένα μήνυμα που να αναδεικνύει ότι τα άλλα ψάρια δεν διαφέρουν ούτε από τα θαλάσσια τέρατα ούτε από τους ανθρώπους.

Τί θα θέλαμε να δούμε στο σίκουελ

Η συζήτηση περί διακρίσεων αναγκαστικά διευκολύνει την αναγνώριση κάθε είδους διάκρισης. Σε σχέση με τα ζώα και τον βιγκανισμό, η ταινία διευκολύνει την αναγνώριση της διακριτικής μεταχείρισης και της μη αποδοχής των βίγκαν παιδιών και ενηλίκων.

Στο σίκουελ θα περιμέναμε να μπουν στην κουβέντα οι διακρίσεις εις βάρος όλων των άλλων ειδών, δηλ. των μη ανθρώπινων ειδών του ζωικού βασιλείου. Σκοτώνουμε (κυριολεκτικά) τα ζώα γιατί νομίζουμε ότι διαφέρουν από μας. Το ότι δεν μας μοιάζουν σε κάποια επιφανειακά χαρακτηριστικά οπλίζουν το μυαλό μας και το χέρι μας για να τα χρησιμοποιούμε, να τα φέρνουμε στη ζωή , και να βάζουμε τέλος στη ζωή τους όποτε θέλουμε.

Τα (άλλα) ζώα (κότες, γουρούνια ψάρια, αγελάδες, κ.λπ.) δεν είναι ακριβώς εχθροί μας, δεν νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε από αυτά όπως ένιωθαν οι χωρικοί στην ταινία, αλλά παρόλα αυτά έχουμε τους έχουμε κηρύξει έναν ιδιότυπο πόλεμο.

Περιμένουμε ένα σίκουελ που να γιορτάζει τη διαφορετικότητα όλων των ζωών – ανθρώπινων, και μη ανθρώπινων.

Επειδή, για τα άλλα ζώα είμαστε εμείς οι άνθρωποι εκείνοι από τους οποίους δεν μπορούν να ξεφύγουν, ούτε έχουν περιθώριο να μας ξεγελάσουν όπως έκαναν τόσοι πολλοί χαρακτήρες στην ταινία.

© Vegan Times 08-07-2021