Ο χιμπατζής που τον έλεγαν Μπαζού

Δυστυχώς οι δολοφονίες υπεράριθμων ή “επικίνδυνων” ζώων ειναι πάγια πρακτική των ζωολογικών κήπων ανά την υφήλιο.

• Το 2014 στην Κοπεγχάγη σκοτώσαμε τον 2 ετών Marius γιατί είχαμε πολλούς σαν κι αυτόν... και μετά τον κόψαμε κομματάκια μπροστά σε παιδιά και ενήλικες “για εκπαιδευτικούς λόγους”.

• Το 2016 σκοτώσαμε τον Harambe στο Σινσινάτι, μία μέρα μετά τα 17α γενέθλιά του, για λόγους ασφαλείας.

• Το 2018 σκοτώσαμε την Jenny και τον Spotty (τα τζάγκουαρ) στην Αθήνα για λόγους ασφαλείας.

Και τώρα ο Χιμπατζής. Χωρίς όνομα ο χιμπατζής, αλλά ο θάνατος παραμένει αχρείαστος. Και συνεχίζουμε να επιδοτούμε με τις επισκέψεις μας και εταιρικές δράσεις αυτήν την δραστηριότητα που δημιουργεί αχρείαστους θανάτους.

Οι ζωολογικοί κήποι δεν σέβονται ούτε την δικαιολογία που οι ίδιοι προτάσσουν περί “διάσωσης” των ειδών. “Eξουδετερώνουν” (δηλ. δολοφονούν εν ψυχρώ) ζώα που είναι εκπρόσωποι ειδών υπό εξαφάνιση.

Έτσι κι αλλιώς όμως, τα ζώα δεν πρέπει να είναι εκπαιδευτικά αντικείμενα ή αντικείμενα για να ικανοποιούμε άλλες δικές μας ανάγκες. Όσοι έχουν ζώα σαν μέλη της οικογένειάς τους γνωρίζουν ότι κάθε ζώο έχει προσωπικότητα (είναι πρόσωπο και όχι πράγμα) και η ζωή τους ως εκθέματα τους στερεί το βασικό τους δικαίωμα στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση.

Μακάρι κάποτε να μην έχει ζήτηση κανένας τέτοιος “θεσμός”. Δυστυχώς, ακόμα και σχολεία επισκέπτονται τον Αττικό Ζωολογικό Κήπο για “εκπαιδευτικούς” σκοπούς.
Και δυστυχώς ακόμα και επιχειρήσεις χρηματοδοτούν αυτήν την προσχεδιασμένη τραγωδία. Στην οποία φέρνουμε τα ζώα σε συνθήκες που κρίνεται απαραίτητη η “εξουδετέρωσή” τους. Και για να θέσω τη μεγάλη εικόνα, η θανάτωση ζώων που εμείς φέραμε στη φυλακή ενός ζωολογικού κήπου για να ικανοποιήσουμε δικές μας ανάγκες (υποτιθέμενης διάσωσης ειδών, εκπαίδευσης, ψυχαγωγίας, κ.ο.κ.) δεν διαφέρει σε τίποτα από τη θανάτωση ζώων που φέρνουμε στη ζωή για το κρέας, το γάλα, τα αυγά τους, τα υποτιθέμενα “καλά λιπαρά” τους, κ.ο.κ. Η μοναδική ειλικρινής στάση απέναντι στα ζώα είναι να παραδεχθούμε ότι ως ανθρωπότητα τα έχουμε αδικήσει, έχουμε κάνει λάθος, και οφείλουμε να επανορθώσουμε: να πάψουμε να τα βλέπουμε ως μέσα για να αποκτήσουμε τροφή, ρούχα, χρώματα, αρώματα.

Είναι εφικτό και είναι εύκολο να είσαι vegan.

Και είναι καλύτερο για την ψυχή μας και αυτήν των παιδιών μας. Διδάσκει στα παιδιά μας τον πραγματικό σεβασμό προς τη ζωή: